بتن ریزی و تزریق در سازه های پیش تنیده
بتن ریزی
پس از استقرار قفس آرماتور، تثبیت و تنظیم قالب، و کشیدن کابل ها، بتن ریزی مطابق روشهای مرسوم براساس تجربیات کنترل و اجرای خوب انجام میشود. در بعضی از کارگاهها از بتن آماده استفاده میشود. اما در اغلب کارگاهها با تهیه مصالح لازم، بتن به صورت درجا ساخته می شود که ساخت بتن معمولا با استفاده از مخلوط کن و یا ایستگاه مرکزی بتن انجام میشود. حمل و بتن ریزی در کارگاه به وسیله انواع وسایل حمل قابل انجام است. بتن باید در هر مرحله در ارتفاعی کمتر از ۰۵ متر در قالب ریخته شود و تمام آن به وسیله ویبراتورهای داخلی و خارجی تحکیم شود. از ایجاد درزهای سرد بایستی اجتناب کرد. تهیه نمونه های آزمایشی از بتن در حین بتن ریزی ضروری است تعداد دقیق نموندها بستگی به جدول ساخت دارد، لیکن حداقل باید ۶ نمونه با شرایط عمل آوری عضو بتنی تهیه شوند که زمان آزادسازی تاندون ها با افزایش مقاومت در این نمونه ها مشخص می شود نمونه ها باید تحت شرایط استاندارد ساخته، عمل آوری و آزمایش شوند.
عمل أوری
با توجه به نیاز جهت حصول هر چه سریعتر مقاومتی در حدود ۲۸ نیوتن بر میلی متر مربع (مثلا در مدت ۱۶ ساعت) لازم است از روش های تسریع شده استفاده شود.
در بسیاری از قالب ها لوله هایی برای عبور بخار، آب داغ یا روغن داغ تعبیه می شود. وسایلی برای حفظ رطوبت بتن در حین زمان عمل آوری باید مهیا شوند. بسترها را می توان با برزنت یا گونی برای جلوگیری از افت رطوبت و گرما پوشاند. در صورتی که گرمای مورد نیاز به وسیله بخار مرطوب تامین شود. معمولا رطوبت کافی نیز به دست می آید. اگر گرما به وسیله عبور آب داغ و یا روغن داغ از داخل لوله ها تأمین شود، رطوبت مورد نیاز باید از س طوح خارجی بتن به وسیله لوله کشی و یا شیلنگ،گونی مرطوب، افشانک یا وسایل دیگر تأمین شود. آب مورد استفاده باید کاملا داغ باشد. معمولا بهترین عمل آوری استفاده از بخار مرطوب در زیر چادر برزنتی در تمام نقاط بستر به جز در انتهای آن می باشد.
شروع عمل آوری در دمای زیاد باید با ۲ تا ۴ ساعت تأخیر نسبت به آخرین بتن ریزی انجام شد و همچنین دما نباید از ۷۰ درجه سانتی گراد تجاوز کند. افزایش دما نباید با نرخی بیش از ۲۲ درجه سانتی گراد بر ساعت انجام شود. پس از خاتمه زمان عمل آوری (که با آزمایش مقاومت نمونه اگاهی مشخص میشود) به بتن اجازه سرد شدن تا رسیدن به دمای محیط داده می شود. وقتی دمای هوا کمتر از ۱۰ درجه سانتی گراد باشد، بتن باید با سرعتی کمتر از ۱۰ درجه سانتی گراد بر ساعت خنک شود
کشیدن کابل ها و تزریق درون غلاف
معمولا یک پیش نیروی کوچک برای از بین بردن افتادگی تاندون ها مورد استفاده قرار میگیرد و سپس تنش طراحی با در نظر گرفتن رواداری های اصطکاکی اعمال می شود. تاندون ها توسط گیره و گوه مهار می شوند و ازدیاد طول به طور دقیق اندازه گیری می شود. اندازه گیری همزمان فشار جک و ازدیاد طول و ثبت آنها به طور مجزا مهم می باشد.
تزریق:
هدف از تزریق، محافظت تاندون ها در مقابل خوردگی و ایجاد چسبندگی بین تاندون و بتن است.
عمليات تزریق باید تا حد امکان بلافاصله پس از تنیده کردن انجام شود. لیکن نباید بیش از 48 ساعت تأخیر رخ دهد. در غلافهایی که تزریق می شوند باید دریچه هایی برای ورود و خروج دوغاب تعبیه شود و همچنین در نقاط بالای مسیر نیاز به خروجی های هوا میباشد.
در هنگامی که عملیات تزریق انجام میشود، غلاف ها باید تمیز باشند. برای این منظور پس از اینکه داخل غلاف ها با فشار هوا تمیز شد، از آب تحت فشار برای شست و شوی نهایی استفاده می شود. تزریق را می توان با توجه به طول عضو و شكل غلاف از یک یا چند نقطه انجام داد. دوغاب به طور پیوسته تا زمانی که جریان ثابتی از دریچه خروجی شود، به داخل غلاف پمپ می شود. پس از آن دریچه خروجی بسته می شود و فشار تزریق به تدریج تا فشاری در حد 5/0 تا 8/0 نیوتن بر میلی متر مربع افزایش می یابد و برای ۱۰ تا ۱۵ ثانیه نگاه داشته میشود. سپس دریچه ورودی بسته میشود فشار نباید در خروجی انتهایی 75/1 نیوتن بر میلی متر مربع تجاوز کند.
دوغاب مصرفی به صورت سیال (مایع) میباشد که گاهی اوقات می تواند شامل مقدار کمی از ماسه ریز باشد. مصالح مورد نیاز برای دوغاب باید به دقت اندازه گیری شود. دوغاب پس از اختلاط و قبل از پمپ شدن از میان یک الک عبور می کند.
